Ὅλες αὐτές τίς μέρες τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς,
στίς ἐκκλησιές διαβάζουμε τό Μέγα Ἀπόδειπνο, μιά κατανυκτική ἀρχαία
ἀκολουθία πού συνοδεύει τούς χριστιανούς στούς αἰῶνες, στήν πορεία πρός
τόν Γολγοθᾶ καί τήν Ἀνάσταση!
Ὡραῖα λόγια, γεμάτα ὑψηλά καί μεγάλα νοήματα, πού ἀγγίζουν θαρρεῖς
σάν ἁπαλές νότες εὔηχης κιθάρας τήν ψυχή, ἡμερεύοντας τόν νοῦ,
ξεκουράζοντας τήν κουρασμένη ἀπό τά πολλά σκέψη, καθαρίζοντας τόν
λογισμό τ᾿ ἀνθρώπου, κάνοντας τό λιοντάρι αὐτό ἀρνάκι ἄκακο τοῦ Θεοῦ!
Βλέπεις στό μισοσκόταδο καρδιές καθαρές νά ψελλίζουν τά «τραγούδια
τοῦ Θεοῦ», ὅπως θά ᾿λεγε καί ὁ κύρ Ἀλέξανδρος. Ἀφουγκράζεσαι τούς
καημούς, τά πάθη καί τίς θλίψεις πού φέρνει μαζί του ὁ ταλαιπωρημένος
ἄνθρωπος αὐτῆς, τῆς ἄλλης ἐποχῆς. Νιώθεις τήν ἐλπίδα νά ξεχειλίζει σάν
τό γιομάτο ποτήρι μέ τό γάργαρο κρύο νερό πού τό ἀναζητᾶς στό λιοπύρι
τοῦ καλοκαιριοῦ!
Αὐτό τό ξεχείλισμα τῆς ἐλπίδας τό ἀκοῦς στ᾿ αὐτιά σου καί τό
νιώθεις στά βάθια τῆς ψυχῆς σου. Τί φοβᾶσαι; Ποιός θά σέ βλάψει; Τί
νομίζεις, μόνος εἶσαι σέ τούτη τή ζωή; Ἀκοῦς τόν προφητάνακτα Δαυίδ, πού
μπόρεσε καί τά ἔβαλε μέ τόν θηριόμορφο Γολιάθ καί σέ ἐμπνέει
ἐμπιστοσύνη: «Αἱ θλίψεις τῆς καρδίας μου ἐπληθύνθησαν· ἐκ
τῶν ἀναγκῶν μου ἐξάγαγέ με. Ἴδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου,
καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου. Ἴδε τούς ἐχθρούς μου, ὅτι ἐπληθύνθησαν,
καί μῖσος ἄδικον ἐμίσησάν με» (Ψαλμ. 24, 17).
Καί αὐτός πονεμένος, θλιμμένος σάν καί μᾶς ἤτανε. Εἶχε τούς δικούς
του «ἀνεκλάλητους στεναγμούς» τῆς καρδιᾶς του. Καί ὅμως! Δέν σταματᾶ νά
ἐνθαρρύνει ἐκεῖνον πού μέ θέρμη ψελλίζει τά δικά του λόγια: «Ἐγώ δέ
ἐπί τῷ Κυρίῳ ἤλπισα· ἀγαλλιάσομαι καί εὐφρανθήσομαι ἐπί τῷ ἐλέει σου.
Ὅτι ἐπεῖδες ἐπί τήν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τήν ψυχήν μου» (Ψαλμ. 30, 8).
Πόσο καλύτερα νά σ᾿ τό πεῖ καί νά τό πιστέψεις; Ἀκοῦς ἀπό τό πρωΐ
μέχρι τό βράδυ νά σέ τορπιλίζουν μέ στενάχωρα καί θλιβερά πράγματα.
Βλέπεις τά δυνατά ἔθνη νά σέ περιγελοῦν. Πονᾶς γι᾿ αὐτό, θυμώνεις, ὅμως
ἄκου τί γράφει: «Παρά πάντας τούς ἐχθρούς μου ἐγενήθην ὄνειδος, καί
τοῖς γείτοσί μου σφόδρα, καί φόβος τοῖς γνωστοῖς μου. Ἐγώ δέ ἐπί σοί,
Κύριε, ἤλπισα· εἶπα· Σύ εἶ ὁ Θεός μου, ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου.
Ρῦσαί με ἐκ χειρός ἐχθρῶν μου, καί ἐκ τῶν καταδιωκόντων με» (Ψαλμ. 30, 12 καί 16-17).