Ζωντανή Αναμετάδοση Ιερών Ακολουθιών

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Η Αγιότητα σε αθόρυβη συχνότητα…

 

 

Έχεις με κάποιον άνθρωπο κάποια μορφή σχέσης, σύζυγος, φίλος, συγγενής, γονιός, παππούς/γιαγιά κλπ;

Κοίτα να είσαι διακριτικός και αθόρυβος. Πότε μην χρησιμοποιήσεις προστακτική. Αν θέλεις να συμβουλέψεις κάνε το με μορφή ερώτησης και βάπτισε την ερώτηση στην αγάπη του Θεού. 

Μην πεις τη γνώμη σου αν δεν ερωτηθείς, και αν σε ρωτήσουν απάντησε ταπεινά και όμορφα. Η απάντησή σου να είναι δρόμος ελεύθερης επιλογής και όχι επιβουλής και χειριστικότητας. Μην γκρινιάζεις ,ούτε να παραπονιέσαι. Αν είσαι γονιός μην βάλεις σαν όρο την αγάπη σου, ούτε και το τι θα πει ο κόσμος ή τι είναι το αντικειμενικά σωστό. Άφησε τον άλλον να είναι ο εαυτός του και εσύ να ενεργείς ως φωνή αύρας λεπτής. 

Όταν χρησιμοποιείς προστακτική στην ουσία κάνεις διάρρηξη στη ζωή του άλλου όπως ο κλέφτης σε ένα σπίτι. Χτυπάμε την πόρτα και θα μπούμε αν μας ανοίξει ο άλλος. Έτσι γίνεται και στον διάλογο και στις σχέσεις γενικά με τους ανθρώπους. Μην ζητάς να σε αγαπάνε, μην ζητάς υπηρέτες του «σωστού» και της εικόνας σου.

Που μας βοηθάη η αγάπη;

 

rimata_zois_ger.iosif_isixastis

 

Ουδέν άλλο δύναται τόσον να βοηθήση και κατευνάση τον θυμόν 

και όλα τα πάθη, όσον η αγάπη προς τον Θεόν και πάντα συνάνθρωπον. 

Ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐπίσκοπος Ἀρεθουσίων.


 

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337 – 361 μ.Χ.) καὶ τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.). Ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀρεθουσίων. Τὸ ἔτος 341 μ.Χ. συμμετεῖχε στὴν Σύνοδο τῆς Ἀντιόχειας. Στὰ Πρακτικὰ μάλιστα αὐτῆς, διασώζεται «Ἔκθεσις Πίστεως Μάρκου Ἀρεθουσίων»

 Τὸ ἑπόμενο ἔτος συμμετεῖχε στὴν ἀντιπροσωπεία Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία μετέβη στὰ Τρέβηρα γιὰ νὰ συναντήσει τὸν αὐτοκράτορα Κώνσταντα. Τὸ ἔτος 343 μ.Χ. ἔλαβε μέρος στὴν Σύνοδο τῆς Φιλιππουπόλεως καὶ τὸ ἔτος 351 μ.Χ. στὴν Σύνοδο τοῦ Σιρμίου, ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Φωτεινό, Ἐπίσκοπο Σιρμίου, ὡς ὀπαδὸ τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου Ἀγκύρας, Μαρκέλλου. Τὸν συναντᾶμε, ἐπίσης, στὴν Σύνοδο τῆς Σελευκείας  τῆς Ἰσαυρίας, τὸ ἔτος 358 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ἀναδείχθηκε μεγάλος διώκτης τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ὁδήγησε μὲ τὸν φιλόθεο βίο καὶ τὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμά του πολλοὺς Ἐθνικοὺς στὴν ἀληθινὴ πίστη. Μὲ τὴν προτροπή του δὲ οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν Ἐθνικῶν, γκρέμισαν ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναό. 

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Ἅγιο ἢ νὰ δώσει ἀποζημίωση γιὰ τὸν κατεστραμμένο ναὸ ἢ νὰ τὸν ξαναοικοδομήσει. Γι’ αὐτό, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν σύλληψη πολλῶν Χριστιανῶν γιὰ τὸ συγκεκριμένο γεγονός, παρουσιάσθηκε μόνος του στὶς ἀρχὲς ποὺ τὸν καταδίωκαν, τὸ 363 μ.Χ.

Τὸ μαρτύριο καὶ τὰ βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα ὑπέστη ὁ Ἅγιος Μάρκος, χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸν Θεοδώρητο Κύρου ὡς πραγματικὴ τραγωδία. Νὰ πῶς περιγράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου: «Ὁδηγοῦσαν τὸν γέροντα Ἐπίσκοπο, τὸν ἐθελοντὴ ἀθλητή, διὰ μέσου τῆς πόλεως καὶ σὲ ὅλους ἦταν σεβαστὸς γιὰ τὴν πολιτεία του, πλὴν τῶν διωκτῶν καὶ τυράννων, ποὺ ἀγωνίζονταν πῶς νὰ ὑπερβάλλουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὴν θρασύτητα κατὰ τοῦ πρεσβύτου. 

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

ΜΑΝΟΎΛΑ ΜΟΥ ΠΕΙΝΑΩ...

 


Ο εσπερινός είχε τελειώσει κι η εκκλησία ακόμα
μοσχοβολούσε το λιβάνι το Αγιορείτικο….
Είχε αρχίζει να σουρουπώνει και οι φλόγες των καντηλιών
φώτιζαν τα πρόσωπα των Αγίων….
Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα μυσταγωγική αβίαστα ξεπηδά
απ’ τα χείλη και την καρδιά σου η προσευχή….
Ο παππούλης τακτοποιούσε το Ιερό για την αυριανή
Θεία Λειτουργία και που και που άκουγες ισχνά την ‘’ευχή’’
να περιφέρεται στην ατμόσφαιρα σαν το θυμίαμα
σκορπώντας το δικό της ‘’άρωμα’’…..
Τούτη την ησυχία διέκοψε ο ήχος από τις παντόφλες
της κυρα Δέσποινας που μπήκε φουριόζα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο αυλακωμένο
από τους κόπους και τους πόνους προσωπάκι της….
Αχ μια ψυχούλα τόοοσο δοκιμασμένη….
Μα παρά την δυστυχία, την φτώχια, την γκρίνια
απ’ τον άντρα της το ‘’δόξα τω Θεώ’’
έχει γίνει η εκπνοή της ψυχής της….
-‘’ Παππούλη….. είστε εδώ;’’
-‘’Έλα κυρα Δέσποινα, εδώ είμαι…. έρχομαι…..’’
-‘’ Τι έπαθες κι φαίνεσαι αναστατωμένη;
Μα πριν μου πεις,
καλησπέρισε πρώτα την Παναγία μας….’’
Και παίρνει δύο κεράκια και της τα δίνει να τ’ ανάψει…
-‘’Έλα τώρα πες μου τι συμβαίνει;’’
-‘’Να παππούλη μου,
χθες το βράδι, κει που έκανα λιγάκι προσευχή
σαν να με πήρε ο ύπνος και….’’
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και ένας κόμπος
στον λαιμό της διέκοψε την μιλιά της….
-‘’και…. είδα τον Αποστόλη μου…’’
-‘’ Ποιον Αποστόλη; τον γιο σου’’
- ‘’Ναι παππούλη μου καλέ,
το παιδί μου το συγχωρεμένο…..
Μα φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένος….
Και ένα πράγμα μου είπε
και εξαφανίστηκε από μπρος μου….’’
- ‘’Τι σου είπε κυρα Δέσποινα;’’

Στον απόηχο του Αποδείπνου.

 

 

Ὅλες αὐτές τίς μέρες τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στίς ἐκκλησιές διαβάζουμε τό Μέγα Ἀπόδειπνο, μιά κατανυκτική ἀρχαία ἀκολουθία πού συνοδεύει τούς χριστιανούς στούς αἰῶνες, στήν πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ καί τήν Ἀνάσταση!

Ὡραῖα λόγια, γεμάτα ὑψηλά καί μεγάλα νοήματα, πού ἀγγίζουν θαρρεῖς σάν ἁπαλές νότες εὔηχης κιθάρας τήν ψυχή, ἡμερεύοντας τόν νοῦ, ξεκουράζοντας τήν κουρασμένη ἀπό τά πολλά σκέψη, καθαρίζοντας τόν λογισμό τ᾿ ἀνθρώπου, κάνοντας τό λιοντάρι αὐτό ἀρνάκι ἄκακο τοῦ Θεοῦ!

Βλέπεις στό μισοσκόταδο καρδιές καθαρές νά ψελλίζουν τά «τραγούδια τοῦ Θεοῦ», ὅπως θά ᾿λεγε καί ὁ κύρ Ἀλέξανδρος. Ἀφουγκράζεσαι τούς καημούς, τά πάθη καί τίς θλίψεις πού φέρνει μαζί του ὁ ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος αὐτῆς, τῆς ἄλλης ἐποχῆς. Νιώθεις τήν ἐλπίδα νά ξεχειλίζει σάν τό γιομάτο ποτήρι μέ τό γάργαρο κρύο νερό πού τό ἀναζητᾶς στό λιοπύρι τοῦ καλοκαιριοῦ!

Αὐτό τό ξεχείλισμα τῆς ἐλπίδας τό ἀκοῦς στ᾿ αὐτιά σου καί τό νιώθεις στά βάθια τῆς ψυχῆς σου. Τί φοβᾶσαι; Ποιός θά σέ βλάψει; Τί νομίζεις, μόνος εἶσαι σέ τούτη τή ζωή; Ἀκοῦς τόν προφητάνακτα Δαυίδ, πού μπόρεσε καί τά ἔβαλε μέ τόν θηριόμορφο Γολιάθ καί σέ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη: «Αἱ θλίψεις τῆς καρδίας μου ἐπληθύνθησαν· ἐκ τῶν ἀναγκῶν μου ἐξάγαγέ με. Ἴδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου, καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου. Ἴδε τούς ἐχθρούς μου, ὅτι ἐπληθύνθησαν, καί μῖσος ἄδικον ἐμίσησάν με» (Ψαλμ. 24, 17).

Καί αὐτός πονεμένος, θλιμμένος σάν καί μᾶς ἤτανε. Εἶχε τούς δικούς του «ἀνεκλάλητους στεναγμούς» τῆς καρδιᾶς του. Καί ὅμως! Δέν σταματᾶ νά ἐνθαρρύνει ἐκεῖνον πού μέ θέρμη ψελλίζει τά δικά του λόγια: «Ἐγώ δέ ἐπί τῷ Κυρίῳ ἤλπισα· ἀγαλλιάσομαι καί εὐφρανθήσομαι ἐπί τῷ ἐλέει σου. Ὅτι ἐπεῖδες ἐπί τήν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τήν ψυχήν μου» (Ψαλμ. 30, 8).

Πόσο καλύτερα νά σ᾿ τό πεῖ καί νά τό πιστέψεις; Ἀκοῦς ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό βράδυ νά σέ τορπιλίζουν μέ στενάχωρα καί θλιβερά πράγματα. Βλέπεις τά δυνατά ἔθνη νά σέ περιγελοῦν. Πονᾶς γι᾿ αὐτό, θυμώνεις, ὅμως ἄκου τί γράφει: «Παρά πάντας τούς ἐχθρούς μου ἐγενήθην ὄνειδος, καί τοῖς γείτοσί μου σφόδρα, καί φόβος τοῖς γνωστοῖς μου. Ἐγώ δέ ἐπί σοί, Κύριε, ἤλπισα· εἶπα· Σύ εἶ ὁ Θεός μου, ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου. Ρῦσαί με ἐκ χειρός ἐχθρῶν μου, καί ἐκ τῶν καταδιωκόντων με» (Ψαλμ. 30, 12 καί 16-17).

Το μήνυμα της ημέρας!

 

 

Επειδή ο Θεός δεν κατέχει από στόχους ή τέτοια , 

Άγιος Πορφύριος: «Είναι μυστική δύναμη η προσευχή, που μεταδίδεται μυστικά στην ψυχή τού άλλου»

 

 

~ Έλεγε ο Άγιος Πορφύριος σε κάποιον παιδίατρο:

– Πώς εξετάζεις τα παιδιά;

– Έτσι…

– Άκουσε να σου πω. Την ώρα που εξετάζεις το κάθε παιδάκι, θα κάνεις μέσα σου ένθερμη προσευχή με αγάπη: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον δούλον σου.”. (Και λέγοντας αυτά έπαιρνε βαθιά εισπνοή, άνοιγε τα χέρια του).

Να έτσι, με ανοιχτή καρδιά θα παρακαλείς για το κάθε παιδάκι. Είναι μια ψυχούλα που έστειλε ο Θεός στα χέρια σου.Και καθώς θ’ ακουμπάς το χέρι σου στο κεφαλάκι του και θα προσεύχεσαι ένθερμα μέσα σου, η χάρη τού Θεού θα μεταγγίζεται στην ψυχούλα τού παιδιού.

Όλα αυτά μυστικά. Δε θα καταλαβαίνουν τίποτα οι άλλοι.Θα τους δίνεις τα φάρμακα που λέει η επιστήμη σου αλλά, τελικά ο Χριστός θα θεραπεύει το παιδί, που παρακαλείς εσύ και οι γονείς του. Το πιστεύεις αυτό;

Άλλη φορά του έλεγε:

Οσία Γαβριηλία: Η «γερόντισσα της χαράς» - Γερόντισσα Φιλοθέη

 


Τρεις τρόποι υπάρχουν με τους οποίους μπορεί κάθε λογική ψυχή να πλησιάσει στον Θεό…

 

 

«Τρεις τρόποι υπάρχουν με τους οποίους μπορεί κάθε λογική ψυχή να πλησιάσει στον Θεό, είτε με τη θερμότητα της πίστης είτε με τον φόβο είτε με την παιδεία Κυρίου» (Ισαάκ ο Σύρος).

Στους καιρούς μας η αναζήτηση του Θεού δεν είναι σημείο της σύνολης κοινωνίας, αλλά γεγονός προσωπικό. Υπάρχει η αίσθηση ότι βαίνουμε σε μετα-χριστιανικούς καιρούς, αν δεν είμαστε ήδη εκεί. 

Στην πραγματικότητα ίσως χρειάζεται να αναρωτηθούμε, πέρα από το θεσμικό επίπεδο, στο οποίο υπήρξε και εξακολουθεί κάπου να υπάρχει η «συναλληλία» Εκκλησίας και πολιτείας, εκφραζόμενη με σύμβολα και γιορτές και μια κάποια προστασία της Εκκλησίας από το κράτος, παρότι αυτή την προστασία η Εκκλησία την έχει πληρώσει πολύ ακριβά, αν η αναζήτηση του Θεού δεν ήταν πάντοτε ένα γεγονός προσωπικό. 

Όπου κι αν ανήκει κάποιος, στην πράξη ζει αυτή την ένταξή του αν την έχει καταστήσει δική του, οικεία υπόθεση. Γλώσσα και Ιστορία, για παράδειγμα, μαθαίνουμε οι Έλληνες στο σχολείο. Το κατά πόσον όμως αγαπούμε τη γλώσσα μας, τη μιλάμε και την καλλιεργούμε είναι προσωπική υπόθεση. Το ίδιο και με την Ιστορία.

Τι λέει στην καρδιά και την ύπαρξή μας το ότι είμαστε Έλληνες, συνεχιστές δηλαδή μιας μακραίωνης πορείας, που μας καθιστά μετόχους πολιτισμού, γεγονότων, συνοδοιπόρους μορφών που ξεχώρισαν, θεσμών όπως η πόλις ή η αυτοκρατορία ή η ενορία, είναι ζητούμενο.

Στην ασκητική μας παράδοση, το πλησίασμα του Θεού προϋποθέτει τρεις τρόπους. Αρχικά, είναι η θερμότητα της πίστης. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στην κλήση ενός Θεού που δεν είναι μια αφηρημένη οντότητα, μια υπερβατική δύναμη, αλλά ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, που τα πάντα εποίησαν. 

Ορθοδοξία: Μία συνεχής επανάσταση!

 

 

Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει η Ορθοδοξία και για τον κόσμο και για όσους την ακολουθούμε συνειδητά. Ίσως γιατί μας είναι δύσκολο να ξεβολευτούμε από την συνήθειά μας.

Κι όμως: η Ορθοδοξία είναι μία συνεχής επανάσταση, αντίσταση όχι μόνο εναντίον του κακού, αλλά και εναντίον κάθε μορφής συμβιβασμού που βαφτίζεται ευτυχία στους καιρούς μας.

Ο ορθόδοξος χριστιανός, εάν έχει επίγνωση τι σημαίνει η ορθόδοξη ταυτότητά του, οριοθετεί την ζωή του διαφορετικά σε σχέση με τον κόσμο στον οποίο εκ των πραγμάτων ζει.

Αγαπά τους ανθρώπους, ακόμη κι αυτούς που τον ζορίζουν.
Είναι αληθινός και λέει την αλήθεια, με ευγένεια, αλλά χωρίς περιστροφές.
Ζητά τον Χριστό στην καρδιά Του, προσεύχεται, δεν νικιέται από τον φόβο και την μοναξιά.
Χωρίς, κατ’ ανάγκην, να είναι εκτός του κόσμου, μπορεί να χαίρεται ό,τι καλό έχει ο κόσμος,
γνωρίζοντάς όμως ότι είναι πρόσκαιρο. Αυτό που αρνείται είναι να ταυτιστεί με το ψέμα του κόσμου.

Τότε ποιός τρελός;

 

Στην εκκλησία έχουμε έρευνα. Οι μεγαλύτεροι ερευνητές ήταν οι άγιοι. 

Οι άγιοι έφτασαν, δοκίμασαν όλα τα σημεία, ξεκίνησαν ακριβώς

 από αυτήν την έννοια. Άραγε υπάρχει Θεός; 

Εάν υπάρχει Θεός, τότε να τον δοκιμάσουμε, να τον ερευνήσουμε, 

εάν δεν υπάρχει τότε να τον απορρίψουμε. 

Ὁ Ἅγιος Εὐστράτιος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Νηστευτής.

 


Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, ἀπόγονος μιᾶς πλούσιας οἰκογένειας τοῦ Κιέβου, διέθεσε στοὺς πτωχοὺς ὅλα τὰ πλούτη του καὶ ἐγκαταβίωσε στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου ἀφιερώθηκε στὴν ἄσκηση καὶ τὴ νηστεία. Σ

τὶς εἰκόνες περιγράφεται μὲ ἀνοιχτοῦ χρώματος μαλλιά, ἀραιὴ γενειάδα, ντυμένος μὲ τὸ μοναχικὸ ράσο καὶ ἀνυπόδητος.

Μόλις ὁ Ὅσιος ἔγινε μοναχός, ἄρχισε νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ τοῦ διαβόλου μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, τὴν ἀγρυπνία, τὴν προσευχὴ καὶ προπαντὸς τὴν χριστομίμητη νηστεία. Μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν σκληρὴ ἐγκράτεια, ταπείνωσε τοὺς δαίμονες καὶ ἐξουδετέρωνε τὶς προσβολές τους. 

Πάντοτε θυμόταν ὅτι ὁ Κύριός του, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὴν σαρανταήμερη νηστεία καὶ τὴν προσευχή Του κατέβαλε τὸν πονηρό, ἐνῷ ἀντίθετα ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, λόγω τῆς ἀποτυχίας του στὸ νὰ φανεῖ ἐγκρατής, ἔπεσε καὶ ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. 

Ἔτσι ὁ γενναῖος Εὐστράτιος ἕλιωσε πραγματικὰ τὸ σῶμα του μὲ τὴν αὐστηρὴ νηστεία, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὸ ἕλιωσε καὶ τὰ πάθη καὶ διέλυσε τὶς δαιμονικὲς πλεκτᾶνες. Γι’ αὐτὸ ἐπονομάσθηκε Νηστευτής.

Ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Εὐστρατίου περιγράφει, μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια, τὶς περιστάσεις τοῦ μαρτυρίου του. Στὶς 20 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1096, ἡ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἔγινε ξαφνικὰ στόχος ἐπιθέσεως τῶν Πολόφσκυ, οἱ ὁποῖοι καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸν Μπονγιὰκ τὸν Φιλάργυρο, λεηλάτησαν τὴ μονὴ καὶ αἰχμαλώτισαν μοναχοὺς καὶ ἐργάτες αὐτῆς καὶ τοὺς πούλησαν ὡς σκλάβους στὴν Βυζαντινὴ πόλη Χερσόνησο, στὴν Ταυρίδα.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024

Καλη σας νύχτα!


 

Ὁ ὅσιος Παΐσιος γιὰ τὸν Μακρυγιάννη.

 


Μὰ γιατί νὰ μᾶς φαίνεται παράξενο τὸ νὰ βλέπει θεϊκὰ ὁράματα ἕνας τόσο καλὸς ἄνθρωπος ὅπως ὁ Μακρυγιάννης μὲ ψυχικὴ καθαρότητα, εἰλικρίνεια, θεϊκὴ δικαιοσύνη, ἀρχοντιὰ πνευματική, φιλότιμο, θυσία κ.ἅ;

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἔκανε ἐδαφιαῖες μετάνοιες ἀντὶ γυμναστική, προσκυνοῦσε τὸν Θεὸ μὲ εὐλάβεια, μέχρι τὰ γεράματά του μετάνοιες μὲ τὶς ὧρες, παρόλο ποὺ εἶχε καὶ...τραύματα, ποὺ ἄνοιγαν οἱ πληγὲς του προσκυνώντας τὸν Θεὸ καὶ ζητώντας τὴν βοήθεια γιὰ τὴν σωτηρία του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους, μὲ πολὺ ταπείνωση ἔβρεχε τὸ πάτωμα μὲ τὰ πολλά του δάκρυα. 

Ἑπόμενον ἦταν νὰ ἀναπαυθεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιήσει ὁ Θεὸς σὰν νέο μωυσῆ νὰ ὁδηγήσει τὸν νέο Ἰσραὴλ (τὸν ἑλληνικὸ λαὸ) στὴν ὀρθόδοξη πάλι πορεία του μετὰ τὴν τουρκικὴ σκλαβιά. 

Ἐπέτρεψε δὲ ὁ καλὸς Θεὸς νὰ δεῖ πολλὰ ὁράματα: τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ πολλοὺς Ἁγίους γιὰ νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι τὸν μεγάλο κίνδυνο ποὺ διέτρεχε τὸ Ἔθνος μας, καὶ τὴν μεγάλη προστασία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων σὰν νὰ ἔκαναν «παγκοινιᾶ» γιὰ νὰ μὴ μᾶς φραγκέψουν. 

Το μήνυμα της ημέρας!

 

Η ζωή είναι σαν τις φωτογραφίες.......
......δεν σου βγαίνουν όλες οι στιγμές καλές.....