Άκουσα πριν μερικές
μέρες σε μια ομιλία ένα περιστατικό απ'το γεροντικό που με άγγιξε
πολύ...Θα στο πω όπως το συγκράτησα. Συγχώρα μου τυχόν λάθη
περιγραφικά...
Ήταν,
λέει η ιστορία, ένας γέροντας στην έρημο. Στην ίδια περιοχή, μερικά
χιλιόμετρα μακρυά ζούσε ένας άλλος μοναχός. Και πού και πού
βρισκόντουσαν και τα λέγανε. Ο μοναχός σεβόταν το γέροντα πολύ και
κάποια μέρα του λέει: "Γέροντα, σ'ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ στον
αγώνα μου. Θα σ'αγαπώ για πάντα".
Κι
ο γέροντας του απαντά: "Κι εγώ, παιδί μου. Και να μη ξεχνάς: Θα σ'αγαπώ
ό,τι και αν γίνει. Ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς".
Πράγματι,
μερικά χρόνια αργότερα, ο μοναχός φθόνησε το γέροντα. Και άρχισε να τον
κατηγορεί σ'άλλους και να τον συκοφαντεί. Οι άλλοι μοναχοί και οι
περαστικοί το έλεγαν αυτό στο γέροντα. Μα εκείνος, γαλήνια τους
απαντούσε: "Τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν
λέει".
Αργότερα,
ο μοναχός εκείνος συντετριμμένος ζήτησε συγγνώμη κι έβαλε μετάνοια στο
γέροντα. Κι ο γέροντας του είπε: "Θυμάσαι που μου'χες πει ότι θα
μ'αγαπάς για πάντα; Και σου απάντησα ότι θα σ'αγαπώ ακόμη κι αν εσύ
πάψεις να μ'αγαπάς";
Αυτή είναι η
αληθινή αγάπη! Η ασύλληπτα αληθινή, η ολοκληρωτικά μοναδική. Η ασύνορη, η
απροϋπόθετη. Που δε γνωρίζει φραγμούς ούτε εμπόδια ούτε φθείρεται απ'τα
πάθη και το χρόνο.
Μακάρι να την μαθαίνουμε καθημερινά, καλή μου ψυχή...
Πηγή: aoratigonia.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου