Υπνόσακος
(Μουσική, ερμηνεία Μπάμπης Στόκας, Στίχοι Άλκης Αλκαίος, από τον δίσκο Η αυλή των τρελών)
Σβήνει τα χρώματα η νύχτα,
στο κύμα τα φαρμάκια ρίχτα
κι άναψε μάτια μου όλα τα άστρα,
με του τσιγάρου σου τη κάφτρα.
Φέρε στ’ αυτί σου το κοχύλι
και πες μου όσα δε λεν τα χείλη
για τα παλιά μας συναξάρια,
για τα καινούργια μας φεγγάρια.
Πάμε ξανά στις ξαστεριές,
ονείρων είμαστε σκιές,
το σκοτάδι του ενός
δυο μαζί το κάνουν φως.
Μ’ έναν υπνόσακο στην πλάτη
και με το βήμα του ορειβάτη
πίσω στο μέλλον επιστρέφω
και αυταπάτες πια δεν τρέφω.
Σε μια υπαίθρια καντίνα
στα όνειρά σου μπαίνω σφήνα,
ρίξε το γέλιο σου, βροχή μου,
να ξεδιψάσεις την ψυχή μου.
Ερμηνευτικά σχόλια
Σβήνει τα χρώματα η νύχτα: Ένα από τα δυνατά σύγχρονα τραγούδια. Δύο άνθρωποι ταξιδεύουν στον κόσμο και στο χρόνο. Όπως η αγάπη γνωρίζει. Χωρίς να ονειρεύονται μια πιο δίκαιη κοινωνία ή ένα καλύτερο μέλλον, αλλά έχοντας βρει τι δίνει αξία στη ζωή. Γιατί δεν είναι εύκολο να προχωρήσεις στο αύριο, αν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι και τι θέλεις από αυτό τον κόσμο. Και για να συναντηθούν αληθινά δύο άνθρωποι, χρειάζεται να γνωρίζουν ποιοι είναι. Αυτό που λείπει από την εποχή μας, η οποία μας έχει κάνει να περνάμε το χρόνο μας μπροστά στην εικονική μας πραγματικότητα. Χωρίς να έχουμε περιθώριο να ζήσουμε το «παλιό», το «προσωπικό» μας συναξάρι.