Πρωτοπρεσβύτερου Δημητρίου Θεοφίλου, M.D, Student Ph.D E.K.Π.Α
Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου υπογράφεται στις Σέβρες της
Γαλλίας, η επωφελής για τον ελληνισμό συνθήκη των Σεβρών1 (28 Ιουλίου/10
Αυγούστου 1920), που απέδιδε στη Τουρκία ότι της αναλογούσε, ως
ηττημένης του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Η συνθήκη των Σεβρών έχει χαρακτηρισθεί, ως μία από τις πλέον
εύθραυστες και θνησιγενείς συνθήκες στη παγκόσμια διπλωματία, αφού όχι
μόνο δεν εφαρμόσθηκε ποτέ, αλλά ούτε καν επικυρώθηκε από το ελληνικό
κοινοβούλιο.
Ακολουθεί η μικρασιατική εκστρατεία και η εν συνεχεία μικρασιατική
καταστροφή, και οδηγούμαστε στην ταπεινωτική για τα ελληνικά δίκαια
συνθήκη της Λωζάννης2 (24/7/1923), επάνω στην οποία οικοδομήθηκαν οι
όποιες διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και
δημιουργήθηκε το εύθραυστο status quo το οποίο για 94 χρόνια
χαρακτηρίζει τις σχέσεις των δύο κρατών.
Μετά από 94 χρόνια λοιπόν επιχειρείται για πρώτη φορά η επαναθεώρηση
της συνθήκης της Λωζάννης (24/7/1923), με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο
σε εθνικό, όσο και σε διπλωματικό επίπεδο.
Αυτό που περνάει απαρατήρητο από όλους όσους θέλουν να διαβάζουν την
ιστορία με τα γυαλιά της ουδέτερο-θρησκείας ή ενός δήθεν κοινωνικού
ρεαλισμού, είναι πως το υπόβαθρο της συνθήκης της Λωζάννης, είναι σαφώς
θρησκειακό και εκεί στηρίζεται η φιλοσοφία της διαχρονικής ισορροπίας,
του όλου διπλωματικού εγχειρήματος.
Πράγμα που σημαίνει πως αν δεν γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των
θρησκειών και εν προκειμένω των μειονοτικών πληθυσμών, σε
Κωνσταντινούπολη – Πριγκηπόνησα – Ίμβρο και Τένεδο από τη Τουρκία και σε
δυτική Θράκη από την Ελλάδα, η συνθήκη κινδυνεύει με κατάρρευση.
Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνά κανείς σοβαρός μελετητής και αναλυτής της
ιστορίας, πως η ανταλλαγή των πληθυσμών (1.650.000 τούρκων στην
εθνικότητα αλλά χριστιανών στο θρήσκευμα και 670.000 ελλήνων στην
εθνότητα, αλλά μουσουλμάνων στο θρήσκευμα), έγινε με βάση το θρήσκευμα,
αφού η θρησκεία και όχι η εθνικότητα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για
την ανταλλαγή3, όσο και αν αυτό αποδείχθηκε μοιραίο ιστορικό λάθος για
την Ελλάδα.
Έρχεται λοιπόν σήμερα η Τουρκία με τον πρόεδρο - σουλτάνο της σε ένα
ντελίριο εθνικιστικής παράκρουσης και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, να
ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας»4, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για το
άμεσο και περαιτέρω μέλλον.
Το κακό με μας τους Έλληνες είναι πως δεν μαθητεύουμε ποτέ πάνω στα
παθήματά μας, οπότε είμαστε καταδικασμένοι κάθε φορά να ζούμε
καινούργιες τραγωδίες5 και γενοκτονίες6.
Ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα που δυσχεραίνει την συνολική κατανόηση
του ζητήματος παν-τουρκισμός είναι η ελλειμματική ταυτότητα που φέρει
ως ασυνείδητο ο μέσος νεοέλληνας.
Αποκομμένος από τις πολιτισμικές, θρησκευτικές και εθνικές του ρίζες,
ευρισκόμενος σε υπαρξιακή ασφυξία και καχεξία, αναζητεί μάταια κάπου να
πιαστεί.
Και αυτό το αποκούμπι του συχνά πυκνά είναι η «αγκαλιά» πρόθυμων τυμβωρύχων της πολιτισμικής κληρονομιάς του, ή τοκογλύφων και μαυραγοριτών που καταστρέφουν το μέλλον του και υποθηκεύουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, πουλώντας των ως σκλάβο και δουλοπάροικο στις αρένες των αγορών.
Και αυτό το αποκούμπι του συχνά πυκνά είναι η «αγκαλιά» πρόθυμων τυμβωρύχων της πολιτισμικής κληρονομιάς του, ή τοκογλύφων και μαυραγοριτών που καταστρέφουν το μέλλον του και υποθηκεύουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, πουλώντας των ως σκλάβο και δουλοπάροικο στις αρένες των αγορών.
Την επικαιροποίηση και αναπροσαρμογή της επονείδιστης συνθήκης της
Λωζάννης θα έπρεπε να την έχει ζητήσει πρώτη η Ελλάδα μετά τη λήξη του
Β΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1945, ανήκοντας στη πλευρά των νικητών.
Αλλά τότε για μια φορά ακόμη ασκούσαμε το πατροπαράδοτο σπορ της
διχόνοιας7 και του κανιβαλισμού, όταν σκότωνε αδελφός τον αδελφό,
παρακινημένοι για μια φορά ακόμη από τους ξένους.
Τότε λοιπόν ήταν η χρονική συγκυρία (αφού στην ιστορία εκεί κρίνονται
όλα), να απαιτηθεί από τους συμμάχους ο εκσυγχρονισμός της συνθήκης με
βάση τα νέα δεδομένα που γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά είχαν πλέον
προκύψει. Και συγκεκριμένα να απαιτηθεί:
- Ο πληθυσμιακός αριθμός των μειονοτήτων σε Ελλάδα και Τουρκία να
έχει σχέση με την εικόνα του 1923 όταν υπογράφηκε η συνθήκη, δίχως
αύξηση αλλά και χωρίς περαιτέρω μείωση.
- Την επιστροφή της ανατολικής Θράκης (δίχως την Κων/πολη) και των
νήσων Ίμβρου και Τενέδου στην Ελλάδα, όπως όριζε η ματαιωθείσα συνθήκη
των Σεβρών.
- Τη δυνατότητα σε όσους χριστιανούς και μουσουλμάνους το επιθυμούσαν
να επιστρέψουν στις πατρογονικές εστίες τους, αφού άλλωστε είχαν
περάσει μόλις 22 χρόνια
- Την εφαρμογή και τήρηση της πλήρους απεμπόλησης τα κυριαρχικών
δικαιώματα της Τουρκίας επί της Κύπρου, όπως όριζε το άρθρο 23 της
συνθήκης8.
- Αυτό θα σήμαινε ενεργητική εξωτερική πολιτική. Αλλά ποιοί έλληνες πολιτικοί θα διεκδικούσαν τα ελληνικά δίκαια:
1) Αυτοί που υπέγραψαν την συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου9 (Καραμανλής –
Αβέρωφ), προετοιμάζοντας το έδαφος να εισβάλλει στη Κύπρο το 1974 ο
Αττίλας, μετά την προδοτική στάση των «χουντικών παλιάτσων» Αθήνας και
Λευκωσίας.
2) Αυτοί που διαχειρίζονται τα εθνικά ζητήματα μετά την μεταπολίτευση
έως σήμερα, όπου με συνεχείς ενδοτισμούς, υποχωρήσεις και ασυνέπεια,
δίνουν τη δυνατότητα και αφήνουν το χώρο, για να ανδρωθούν θρασείες
διεκδικήσεις και αλυτρωτισμοί, από μέρους των αδηφάγων προβληματικών
γειτόνων μας Τούρκων.
Σήμερα στη ευαίσθητη περιοχή της δυτικής Θράκης παίζονται επικίνδυνα
παιχνίδια, από πράκτορες, επιχειρηματίες, φανατικούς φονταμενταλιστές
και πολιτικούς εθνικιστές. Έτσι ο κίνδυνος έκρηξης δείχνει κοντά
περισσότερο παρά ποτέ, μιας έκρηξης που θα οδηγούσε σε ένα νέο αφήγημα
τύπου Κοσσόβου. με τον ρόλο της Αλβανίας στη περίπτωση αυτή να τον
κατέχει η Τουρκία.
Το έδαφος και το υπέδαφος της Θράκης ενδιαφέρει πολλούς «φίλους» και
«εχθρούς» και αυτό δίνει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον στη όλη εξέλιξη της
γεωπολιτικής σκακιέρας, στις συγκεκριμένες γεωγραφικές συντεταγμένες και
μια δυναμική ταχέων εξελίξεων.
Έχει αποδειχθεί μέσα στην ιστορία, πως οι περισσότεροι πόλεμοι έχουν θρησκευτικού χαρακτήρα συγκρουσιακό υπόβαθρο.
Αυτό σημαίνει πως οι θρησκευτικές διαφορές σχεδόν πάντα δεν τελούν
υπό ειρηνική διαχείριση, αλλά πυκνά συχνά η κατάσταση ξεφεύγει και τότε
το αίμα ανακατεύεται με τη λάσπη και τον οδυρμό.
Ας ευχηθούμε να συναισθανθούμε όλοι μας, τις κρίσιμες στιγμές τόσο
για τη χώρα μας, όσο και για το παγκόσμιο περιβάλλον (ήδη στην
νοτιοανατολική μεσόγειο μυρίζει μπαρούτι, και δεν είναι η μόνη γωνιά του
κόσμου που είναι έτοιμη να αναφλεγεί), και ας αρθούμε με διορατικότητα,
σοβαρότητα, αξιοπρέπεια και φιλοπατρία στο ύψος των περιστάσεων,
ενωμένοι, ομογνωμούντες και προσβλέποντας σε ένα καλύτερο αύριο, ειρήνης
και σταθερότητας, τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τα παιδιά μας.
__________________________________________________________________
__________________________________________________________________
1 https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Serves
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Lausanne
3 «Turks». The Encyclopedia of Islam. 10. Brill, σσ. 699.
4 https://en.wikipedia.org/wiki/Pandora
5 https://www.youtube.com/watch?v=SwKG5wJU8lc
6 https://www.youtube.com/watch?v=6Nzetxka38g
7 http://users.sch.gr/vmentzios/imnoseleyueria.htm στιχ. 144-145
8 Καρεκλάς, Ιάκωβος (2014). Διεθνές Δίκαιο: Με έμφαση στο Δίκαιο του Πολέμου. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη, σελ. 152. ISBN 978-960-562-266-4
9 https://en.wikipedia.org/wiki/London-Zurich_Agreements
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Lausanne
3 «Turks». The Encyclopedia of Islam. 10. Brill, σσ. 699.
4 https://en.wikipedia.org/wiki/Pandora
5 https://www.youtube.com/watch?v=SwKG5wJU8lc
6 https://www.youtube.com/watch?v=6Nzetxka38g
7 http://users.sch.gr/vmentzios/imnoseleyueria.htm στιχ. 144-145
8 Καρεκλάς, Ιάκωβος (2014). Διεθνές Δίκαιο: Με έμφαση στο Δίκαιο του Πολέμου. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη, σελ. 152. ISBN 978-960-562-266-4
9 https://en.wikipedia.org/wiki/London-Zurich_Agreements
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου