Η ομορφιά της ασχετοσύνης.

" Πόσο μ’ αρέσουν οι φράσεις των νέων ανθρώπων που δεν ξέρουν καλά τα της εκκλησίας, μα ξέρουν άριστα τα της ειλικρινείας.

Ήρθε χτες κάποιος τέτοιος νέος στην αγρυπνία μας, αλλά έπρεπε να φύγει κάποια στιγμή.
Και μου ‘γραψε μετά εδώ: ¨συγγνώμη, πάτερ, μα έπρεπε να φύγω για μια υποχρέωση. Έφυγα στις 11.30, μετά τα δισκοπότηρα¨.

¨Μετά τα δισκοπότηρα¨! Τι όμορφη η ασχετοσύνη του!
Μου άρεσε και με συγκίνησε. Την προτιμώ χίλιες φορές, απ’ τη δική μου ¨γνώση¨ που συνοδεύεται από έπαρση, ψευτιά κι υποκρισία.

¨Τα δισκοπότηρα¨ - αν καταλαβαίνω κι εγώ σωστά τι εννοεί ο ¨ποιητής¨- είναι η στιγμή της Μεγάλης Εισόδου, που ο ιερέας βγαίνει με τα τίμια Δώρα, κρατώντας το άγιο Ποτήριο και το άγιο Δισκάριο στα χέρια του.

Υγ.: Άλλος άσχετος, παλιότερα, ονόμασε ¨φουστάνι¨ το ράσο μου, ¨μαύρο καπέλο¨ το καλυμμαύχι μου, ενώ του μητροπολίτη τη Μίτρα, την είπε ¨ψηλό, χρυσό καπέλο¨.
Όλα τέλεια!!

Το προτιμώ απ’ αυτόν που ξέρει ότι είμαι ¨πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης¨ και με προσφωνεί έτσι, με βαθιές μετάνοιες, ενώ από πίσω έχει ένα όμορφο κοφτερό μαχαίρι, έτοιμο να το βάλει στην καρδιά μου.

Λέμε τώρα.

Να λείπουν οι τεμενάδες της υποκρισίας.Προτιμώ τον άγνωστο παππού που με είδε στο Χαλάνδρι και μου είπε μες στο δρόμο : ¨τι ωραίες μουστάκες είναι αυτές, ρε λεβέντη!

Μ’ αρέσεις! Κόλα το!¨

Και με χαιρέτησε, λες κι είμαι ο Βελουχιώτης.

Ούτε ¨πάτερ¨, ούτε ¨ευλογείτε¨, ούτε τίποτε.

Μα δεν με πόνεσε ο λόγος του, ούτε η καρδιά μου μάτωσε.

                                                                                                                                       π.Ανδρεας Κονάνος