Η ώρα της ανταμοιβής

 

Ο δρόμος της σωτηρίας μας είναι σπαρμένος με αγκάθια και πονάμε

 και ματώνουμε· αλλά υπομονή και θα έλθη η ευλογημένη ώρα, που οι πόνοι 

και τα αίματα θα γράψουν τα ονόματά μας στο βιβλίο της ζωής! 

Ὁ Ἅγιος Βασιλέας ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἀμασείας

 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βασιλεὺς ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λικινίου (307 – 323 μ.Χ.) καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Ἀμασείας τοῦ Πόντου. Ὁ Ἐπίσκοπος Βασιλεὺς διακρινόταν γιὰ τὸν ζῆλο του ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τὴν ἀκοίμητη δραστηριότητα στὴν ἐπιτέλεση τῶν καθηκόντων του. Ἐπειδὴ παντοῦ ὑπῆρχαν καὶ πλάνες καὶ κίνδυνοι, ἔσπευδε παντοῦ καὶ ὁ ἴδιος κηρύττοντας, συμβουλεύοντας, παρηγορώντας, ἐνισχύοντας, στηρίζοντας, ἐλκύοντας, πυκνώνοντας καὶ ἐγκαρδιώνοντας τὶς Χριστιανικὲς τάξεις καὶ ἀναδεικνύοντας αὐτὲς ὅσο τὸ δυνατὸν ἰσχυρότερες πνευματικὰ ἔναντι τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κόσμου.

Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες τῶν εἰδωλολατρῶν, ἔτρεφαν ἐναντίον του σφοδρὴ ἔχθρα. Καὶ ὅταν ὁ Λικίνιος, τὸ ἔτος 322 μ.Χ., προέβη στὰ δυσμενὴ καὶ διωκτικὰ μέτρα ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, κατήγγειλαν πρὸς αὐτὸν τὸν Ἐπίσκοπο Ἀμασείας, Βασιλέα.

Ἕνα ἰδιαίτερο περιστατικὸ κορύφωσε τὴν ὀργὴ τοῦ Λικινίου ἐναντίον τοῦ Ἐπισκόπου Βασιλέως. Κοντὰ στὴν αὐτοκράτειρα Κωνσταντία διέμενε ἄλλοτε ὡς ἀκόλουθος μία νεαρὴ καὶ ὡραιότατη κόρη, ποὺ ὀνομαζόταν Γλαφύρα. Ἐξαιτίας τῆς ὀμορφιᾶς της ὁ Λικίνιος ἀνεφλέγη ἀπὸ ἁμαρτωλὸ πάθος, ὡς δοῦλος σαρκικῶν παθῶν, καθὼς ἦταν. Ἡ κόρη ἀντιλήφθηκε τὸν κίνδυνο ποὺ ἀπειλοῦσε τὴν τιμή της. Ὡς γνήσια Χριστιανὴ ὅμως δὲν δελεάσθηκε καθόλου ἀπὸ τὸ βασιλικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ ἔφριξε καὶ ζήτησε τὴν σωτηρία της στὴν φυγή. Ἐνδύθηκε λοιπὸν μὲ ἀνδρικὰ ροῦχα καὶ κάποια νύχτα, βοηθούμενη ἀπὸ τὴν βασίλισσα ποὺ ἔμαθε ὅσα συμβαίνουν, ἄφησε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔφθασε στὴν Ἀμάσεια, ὅπου παρουσιάσθηκε στὸν Ἐπίσκοπο Βασιλέα καὶ ζήτησε τὴν ἠθική του προστασία.

Ὁ Ἐπίσκοπος ἐπαίνεσε τὴν γνήσια εὐσέβεια καὶ τὴν ἀδούλωτη σύνεση τῆς νέας, τὴν τοποθέτησε δὲ κοντὰ σὲ ἡλικιωμένη Χριστιανὴ γυναίκα ποὺ ἦταν ἐντελῶς ἀφοσιωμένη στὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ καὶ βοηθοῦσε σημαντικότατα τὸν Ἐπίσκοπο στὸ ἔργο τῶν γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Γλαφύρα ἐξέφρασε τὴν βαθιὰ εὐγνωμοσύνη της καὶ χάρηκε ἰδιαίτερα ποὺ τῆς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ αὐτὴ μὲ θεάρεστες ἀσχολίες. Βοηθοῦσε λοιπὸν στὴν κατήχηση γυναικῶν καὶ νεαρῶν κοριτσιῶν, ποὺ ἤθελαν νὰ ἀσπασθοῦν τὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εὐεργετοῦσε φτωχὰ καὶ ὀρφανὰ παιδιὰ καὶ ἐπιπλέον κατέβαλε ὅλη τὴ δαπάνη ποὺ προϋπολογίσθηκε γιὰ τὴν οἰκοδομὴ Χριστιανικοῦ ναοῦ στὴν Ἀμάσεια.

Μάταια ὁ Λικίνιος τὴν εἶχε ἀναζητήσει σὲ ὅλη τὴν πρωτεύουσα καὶ στὰ περίχωρα. Ὅμως οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἐπισκόπου Βασιλέως, πληροφόρησαν τὸν Λικίνιο ὅτι ἡ κόρη ἐκείνη εἶχε καταφύγει κοντὰ στὸν Ἱεράρχη τῆς Ἀμάσειας καὶ ὅτι τὴν προστάτευσε καὶ κατόρθωσε νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὰ πλούτη της ὑπὲρ τῶν σκοπῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ εἴδηση ἄναψε πυρκαγιὰ στὴ σαρκοβόρα καὶ μοχθηρὴ ψυχὴ τοῦ Λικινίου. Ὑπέθετε ὅτι ἡ Γλαφύρα ζοῦσε ἀκόμη καὶ ὅτι θὰ τὴν ἔφερνε κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία του. Ἀλλὰ ἡ σεμνὴ κόρη, εἶχε ἤδη πεθάνει καὶ ὁ τάφος ματαίωσε γιὰ πάντα τοὺς χυδαίους πόθους του. Τότε ἡ μανία του ἔγινε σφοδρότερη κατὰ τοῦ Ἐπισκόπου Βασιλέως. Διέταξε, λοιπόν, νὰ τὸν φέρουν σιδηροδέσμιο στὴ Νικομήδεια. Ἡ διαταγὴ ἐκτελέσθηκε καὶ ὁ Ἅγιος κλείσθηκε στὴ φυλακή.

Παραινέσεις απο ενα Άγιο.

 

 

«Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση.
Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο.
Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί.
Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώσει, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».

«Όταν τελειώσει η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη, να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο.
Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα, που θα τύχει να σας μείνουν στα χέρια σας.
Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».

«Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημα μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία: Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε, γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας.
Βασικότερο είναι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας που γίνεται με την εξομολόγηση».

Μεσσηνίας για ομόφυλα ζευγάρια: «Η Εκκλησία δεν πρόκειται ποτέ να το αποδεχθεί»

 

Στην εκπομπή « Σήμερα» του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ φιλοξενήθηκε χθες 24/04/2024, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, με θέμα το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, τις επιθέσεις κληρικών σε πολιτικούς καθώς και για την επικείμενη κοινή επίσκεψη Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού στο Δήλεσι Αττικής.

«Δεν έχει κλείσει για την Εκκλησία το ζήτημα με το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια», ξεκαθάρισε ο Μητροπολίτης.

«Η Εκκλησία εξ ’αρχής τοποθετήθηκε απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο, με τον πλέον ευγενέστατο τρόπο. Είπε ότι δεν μπορεί να το κάνει αποδεκτό, γιατί είναι αντίθετο προς την ταυτότητά της, προς την διδασκαλία της, προς το περιεχόμενο της πίστης της», προσθέτοντας πως «αυτό δεν μπορεί η Εκκλησία να το αλλάξει με κανέναν τρόπο».

«Η Εκκλησία έχει κάνει κατά καιρούς πάρα πολλά ανοίγματα, αλλά δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Η Εκκλησία δεν είναι à la carte κάθε φόρα. Τι θέλουμε να της λέμε, κάνε αυτό και κάνε εκείνο» πρόσθεσε.

Σχετικά με παροτρύνσεις κληρικών για επιθέσεις σε πολιτικούς, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας τόνισε πως «αυτό μπορεί να είναι μια προσωπική τοποθέτηση ενός ιερέως, ενός κληρικού. Δεν είναι η τοποθέτηση της επίσημης Εκκλησίας».

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Αποκαλυπτικοί καιροί…»

 

Έλαχε στον κλήρο μας να γεννηθούμε στον κόσμο κατά μια τρομακτικά ταραγμένη περίοδο. Δεν είμαστε μόνο παθητικά θεατές, αλλά μέχρι ένα σημείο συμμέτοχοι στον ισχυρό αγώνα ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία..

Η πιο αποτελεσματική συνεισφορά μας στη νίκη του καλού είναι να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και όλο τον κόσμο. Δεν το πιστεύουμε μόνο, γνωρίζουμε τη δύναμη της αληθινής προσευχής.

Είναι παράδοξο και θλιβερό: Ο κόσμος ως σύνολο δεν δέχεται το πνεύμα του Θεού, και η προσευχή επιστρέφει στον προσευχόμενο, …

Πράγματι, η αναζητούμενη αλλαγή στην πνευματική ατμόσφαιρα της οικουμένης δεν έγινε. Εάν όμως δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα παρατεινόταν, με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη»

«Περί προσευχής», (1993), σελ. 94

«Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους – οι πόλεμοι είναι η κατεξοχήν αμαρτία – ο σύγχρονος κόσμος έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος»

«Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής, στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις… Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο», 

«Περί πνεύματος και ζωής», (1995), σελ. 14,

«Η απομάκρυνση του Θεού μετά από δύο απίστευτα σκληρούς Παγκόσμιους πολέμους, τον Α΄ και τον Β΄, οδήγησε στο να βυθιστεί ολόκληρος ο κόσμος στην κρίση και να μη βρίσκει διέξοδο πουθενά».

«Ασφαλώς, ο κόσμος που μας περιβάλλει σημείωσε κολοσσιαία πρόοδο από τεχνικής απόψεως. Από χριστιανικής όμως απόψεως δεν έκανε καμιά πρόοδο στην καλλιέργεια της καρδιάς».

Μια ρωγμή ζητάει ο Θεός…

 

Βλέπεις ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. 

Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. 

Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους. 

«Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις.

Μεταδίδεις άγχος;

 

Εσείς οι εκπαιδευτικοί, μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνετε, 

 μεταδίδετε στα παιδιά το άγχος και τα επηρεάζετε. 

Με την πίστη φεύγει το άγχος. 

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής

 

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καὶ Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος Ἑλληνιστὴς καὶ ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια καὶ κατὰ τὴν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νὰ παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα ἑλληνικὸ ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καὶ Μᾶρκος. Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τὸ προφανῶς εὐρύχωρο σπίτι της στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὶς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι παλαιότεροι ἐρευνητὲς δέχονται ὅτι στὸ σπίτι αὐτὸ ἔλαβε χώρα τὸ τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μὲ τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος βαστάζων», ὁ ὁποῖος θὰ ἔδειχνε στοὺς δύο Μαθητὲς ποὺ ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ δείπνου τὸ «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης Μᾶρκος.

Ἡ καταγωγὴ τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου ἦταν μᾶλλον ἀπὸ τὴν Κύπρο. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἄρχισε τὴν διακονία τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελίου, συνοδεύοντας τὸν θεῖο του Ἀπόστολο Βαρνάβα καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὶς διάφορες περιοδεῖες τους.

Στὴν πρώτη περιοδεία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διακόπτει τὴν συνεργασία, ὅταν ὁ Παῦλος καὶ οἱ συνεργάτες του ἔφθασαν ἀπὸ τὴν Κύπρο στὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπιστρέφει στὰ Ἱεροσόλυμα. Στὴν ἀρχὴ τῆς δεύτερης περιοδείας, μετὰ τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο, κατὰ τὸν «παροξυσμό» ποὺ παρατηρήθηκε μεταξὺ Παύλου καὶ Βαρνάβα, ὁ τελευταῖος μὲ τὸν Μᾶρκο ἀπέπλευσαν στὴν Κύπρο καὶ ὁ Παῦλος μὲ τὸν Σίλα ξεκίνησαν γιὰ τὴ νοτιοδυτικὴ Μικρὰ Ἀσία. Ἀργότερα ὁ Μᾶρκος βρίσκεται πάλι κοντὰ στὸν Παῦλο κατὰ τὸν χρόνο ποὺ γράφει ὁ Ἀπόστολος τὶς Ἐπιστολὲς τῆς αἰχμαλωσίας καὶ τέλος μνημονεύεται στὴν Α’ Ἐπιστολὴ τοῦ Πέτρου, ὡς συνεργάτης αὐτοῦ καὶ στὴν Β’ πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολή.

Διάφορες παραδόσεις γιὰ τὸν Ἀπόστολο Μᾶρκο ἀπηχοῦνται σὲ ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς ἢ σὲ ἀρχαία λατινικὰ χειρόγραφα τοῦ Εὐαγγελίου του. Ὁ Ἰππόλυτος τὸν ὀνομάζει «κολοβοδάκτυλον», εἴτε γιατί εἶχε δυσανάλογα μικρὰ δάχτυλα σὲ σχέση πρὸς τὸ σῶμα του, εἴτε γιατί ἀπέκοψε ὁ ἴδιος ἕνα ἀπὸ τὰ δάχτυλά του ὅταν ἔγινε Χριστιανός, γιὰ νά μὴν θεωρεῖται ἄρτιος καὶ ἱκανὸς νὰ τελεῖ τὰ καθήκοντά του ὡς λευΐτης ποὺ ἦταν, εἴτε τέλος, σύμφωνα μὲ ἄλλη, ἀλληγορικὴ αὐτὴ τὴ φορὰ ἑρμηνεία, γιατί τὸ Εὐαγγέλιό του στερεῖται εἰσαγωγῆς καὶ ἐπιλόγου. 

Ὁ Ἐπιφάνιος διασώζει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ Μᾶρκος ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα Μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ ὅτι ἀνῆκε σὲ ἐκείνους ποὺ σκανδαλίσθηκαν ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἰησοῦς στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο γιὰ τὴ βρώση τῆς Σάρκας Του καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν. Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος ἵδρυσε καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀκηλυΐας τῆς Ἰταλίας καὶ ἐργάσθηκε ἀποστολικὰ στὴ Δύση, στὴ Ρώμη καὶ στὰ Μεδιόλανα. Τέλος, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση γενικότερα θεωρεῖ τὸν Ἀπόστολο Μᾶρκο ἱδρυτὴ καὶ πρῶτο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξάνδρειας.

Ὁ Ἀπόστολος Μᾶρκος μετέβη στὴν Αἴγυπτο περὶ τὰ τέλη τοῦ ἔτους 62 μ.Χ., ἡμέρα τοῦ Πάσχα, οἱ Ἐθνικοὶ τὸν συνέλαβαν, τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή. Τὴν ἑπόμενη, δεύτερη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, τὸν ἔσυραν ἀνὰ τὶς ὁδοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ μαρτύρησε, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ διότι ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει ὑπὲρ τοῦ Ἁγίου Ὀνόματος Αὐτοῦ. Οἱ εἰδωλολάτρες θέλησαν νὰ κάψουν τὸ ἅγιο λείψανό του σὲ τόπο ποὺ ὀνομαζόταν «εἰς τοὺς Ἀγγέλους», ὅπου ἀργότερα ἱδρύθηκε καὶ ναός, τὸ «Ἀγγέλιον», ἀλλὰ λόγῳ τῆς θύελλας ποὺ ξέσπασε μὲ βροχὴ καὶ χαλάζι, ἐγκατέλειψαν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ ἔφυγαν. Οἱ Χριστιανοὶ ἀφοῦ παρέλαβαν τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου τὸ κατέθεσαν σὲ μνημεῖο, ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε ναὸς πρὸς τιμήν του.

Μην συμβιβάζεσαι σε μια ζωή χωρίς ζωή.

 

 

Μια ζωή κυνηγάμε όνειρα.
Κι όμως μια ζωή τ’ αρνούμαστε.

Ο φόβος κυριεύει.
Μην τυχόν πληγωθούμε…μην «αποτύχουμε».
Καταπιεσμένες ζωές κρύβονται σε χαμόγελα, σε φιλιά, σε διασκεδάσεις. Όλα ψεύτικα.
Γιατί πιο πολύ από την χαρά, αγαπήσαμε το κρυφτό, το δράμα, το δάκρυ, την μιζέρια μας.

Εγκλωβιστήκαμε μέσα στα ερωτήματα και ξεχάσαμε να βρούμε τις απαντήσεις.
Εθιστήκαμε στην πίκρα, στην μελαγχολία, στη νοσταλγία.
Μα ο χρόνος δεν κάνει στάση.
Δεν περιμένει πότε εμείς θα ξεκινήσουμε να ζούμε.

Βία, πώρωση, φανατισμός, οργή και θλίψη.
Μεγαλώνουμε ελπίζοντας να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, χωρίς να θελουμε να αλλάξουμε.

Θελουμε να μεγαλώσουμε να γίνουνε τρανοί.
Αντί να θέλουμε να γίνουμε παιδιά.

Κανείς δεν γεννιέται έτσι. Κακός, λυπημένος, κομπλεξικός, φοβισμένος, οργισμένος, βίαιος…

Το παιδί…
Εκείνο το παιδί θα ήθελα να συναντήσω.
Να το αγκαλιάσω.
Να του μιλήσω.
Να δω εκείνο το βλέμμα της αθωότητας, της ειρήνης.
Εκείνο το παιδί που χαιρόταν με τα απλά.
Το παιδί…τον νεκρό εαυτό μου.
Αυτό θα’ θελα ν’ αναστήσω.
Για να μου μάθει απ’την αρχή ν’ αγαπώ, ν’ αφήνομαι, να συγχωρώ, να ελπίζω, να προσπαθώ, να γελώ, να ζω.

Ο σοφός Blaise Pascal…

 

 

 

Ο σοφός Blaise Pascal γράφει κάπου ότι ο άνθρωπος 

Ἡ Ὁσία Ἐλισάβετ ἡ Θαυματουργός

 

Ἡ Ὁσία Ἐλισάβετ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τῆς Θράκης καὶ ἔζησε τὸν 5^ο αἰώνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς της, Εὐνομιανὸς καὶ Εὐφημία, ἦταν ξακουστοὶ καὶ ὀνομαστοί, φημισμένοι γιὰ τὰ πλούτη τους καὶ περίφημοι γιὰ τὴν ἀρετή τους. 

Κατοικοῦσαν κοντὰ στὴν Ἡράκλεια, στὸν τόπο ποὺ ἀπὸ παλιὰ ὀνομαζόταν Θρακοκρήνη καὶ ἀργότερα Ἀβυδηνοί. Ζοῦσαν μὲ εὐσέβεια ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν Ἰώβ. Ποθώντας δὲ μὲ πάθος νὰ μιμηθοῦν τὴν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ, ἁπλόχερα βοηθοῦσαν ὅλους, ὅσοι εἶχαν ἀνάγκες ὑλικές.

Ὅμως εἶχαν περάσει δεκαέξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ νυμφεύθηκαν καὶ ἦταν ἀκόμη ἄτεκνοι. Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦσαν ἀδιάκοπα τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει ἕνα παιδί, διάδοχο τοῦ γένους τους καὶ κληρονόμο τοῦ πλούτου τους. Ὁ Κύριος, ποὺ ἰκανοποιεῖ τὰ αἰτήματα τῶν πιστῶν Του, ἄκουσε μὲ εὐμένεια τὴ δέησή τους καὶ δὲν παρέβλεψε τὴν προσευχή τους.

Ὑπῆρχε στὸν τόπο ἐκεῖνο ἕνα παλαιὸ ἔθιμο νὰ συγκεντρώνονται οἱ Χριστιανοὶ στὴν μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γλυκερίας († 13 Μαΐου) καὶ νὰ ἑορτάζουν μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Τότε λοιπόν, βρέθηκαν ἐκεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς καὶ οἱ γονεῖς τῆς Ὁσίας. Ἔκαναν λιτανεῖες καὶ ὁλονύκτιες δοξολογίες καὶ ἐπισκέπτονταν τοὺς ναοὺς τῆς πόλεως, ποὺ σὲ αὐτοὺς φυλάσσονταν τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν σαράντα Ἁγίων Γυναικῶν, τοῦ διακόνου Ἀμὼς καὶ πολλῶν ἄλλων Ἁγίων. 

Λιτάνευαν τότε καὶ τὴν πολυσέβαστη κάρα τῆς Ἁγίας Γλυκερίας. Ὅμως κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, τὴν ὁποία τελοῦσε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Λέων, ὁ πατέρας τῆς Ἐλισάβετ, Εὐνομιανός, ἔβλεπε τὴν ἁγία κάρα πότε νὰ χαμογελᾶ καὶ πότε νὰ λυπᾶται. Αὐτὸ τὸ θεώρησε ὡς σημεῖο τῆς πίστεώς του στὴ Μάρτυρα καὶ ἡ ψυχή του γέμισε μὲ χαρὰ καὶ λύπη μαζί. Μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του ἱκέτευσαν τὴν ἀθληφόρο Ἁγία, νὰ λύσει τὰ δεσμὰ τῆς στειρώσεώς τους καὶ νά τοὺς χαρίσει ἕνα παιδί. 

Ἔτσι, ὅταν τοὺς πῆρε γιὰ λίγο ὁ ὕπνος, ὁ Εὐνομιανὸς εἶδε σὲ ὄνειρο τὴν Ἁγία Γλυκερία, ἡ ὁποία τοῦ εἶπε: «Γι’ αὐτὸ μοῦ δημιουργεῖς κόπους, ἄνθρωπέ μου, καὶ μοῦ ζητᾶς αὐτὸ ποὺ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σοῦ δώσει; Ὅμως, ἐὰν στ’ ἀλήθεια δίνεις τὸν λόγο σου πὼς θ’ ἀποκτήσετε καρδιὰ καὶ πνεῦμα ταπεινὸ καὶ πὼς ποτὲ δὲν θὰ καυχιέσαι σὲ βάρος τῶν ἄλλων, εὐχὴ κάνω νὰ σοῦ δώσει μὲ τὶς πρεσβεῖες μου ὁ μεγαλόδωρος Κύριος, τὸ γρηγορότερο, ἕνα κορίτσι. Αὐτὸ θὰ τὸ ὀνομάσεις Ἐλισάβετ, γιατί θὰ ἀναδειχθεῖ ὅμοια στὴν ψυχὴ μὲ τὴν μητέρα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καὶ Βαπτισθοῦ».

Ὁ πατέρας τῆς Ὁσίας συμφώνησε ὅτι θὰ κάνε αὐτὸ ποὺ ζήτησε ἡ Ἁγία Γλυκερία. Τότε ἐκείνη τὸν σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ ἔφυγε. Ἡ γυναῖκα του συνέλαβε ἀμέσως καὶ μετὰ ἀπὸ τὴ συμπλήρωση ἐννέα μηνῶν γέννησε κορίτσι.

Άγιος Πορφύριος: Και να ξέρετε ότι όσο αγιάζεσθε, τόσο εισακούονται οι προσευχές σας!

 

Να ζητάμε απ’ τον Θεό να γίνει το θέλημα Του στην ζωή μας

Οι προσευχές μας δεν εισακούονται, διότι δεν είμαστε άξιοι.

Πρέπει να γίνεις άξιος, για να προσευχηθείς.

Δεν είμαστε άξιοι, διότι δεν αγαπάμε τον πλησίον μας ως εαυτόν.

Το λέει ο ίδιος ο Χριστός:

«Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου και ύπαγε πρώτον, διαλλάγηθι τω αδελφώ σου και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου».

Να πάεις πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου, να συγχωρεθείς, για να γίνεις άξιος.

Αν δεν γίνει αυτό, δεν μπορείς να προσευχηθείς.

Αν δεν είσαι άξιος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Όταν τακτοποιήσεις όλες τις εκκρεμότητες και ετοιμασθείς, τότε πάεις και προσφέρεις το δώρο σου.

Άξιοι γίνονται όσοι επιθυμούν και λαχταρούν να γίνουν του Χριστού, όσοι δίνονται στο θέλημα του Θεού.

Να μην έχεις κανένα θέλημα, αυτό έχει μεγάλη αξία, είναι το παν.

Ο σκλάβος δεν έχει κανένα θέλημα.

Εκατοντάδες παιδιά παρακολούθησαν τις δράσεις των Εκπαιδευτηρίων της Ι.Μ. Πειραιώς .

 

Παιδιά όλων των ηλικιών μαθητές του σχολείου μας και όχι μόνο, από τον Βρεφονηπιακό Σταθμό μέχρι το Γυμνάσιο και το Λύκειο μαζί με τους γονείς και τους φίλους τους κατέκλυσαν τους χώρους του σχολικού μας συγκροτήματος.

Την έναρξη των δραστηριοτήτων του Open Day έκανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, παρουσία του Δημάρχου Πειραιώς κ. Γιάννη Μώραλη, του Αντιδημάρχου Προσόδων και Εμπορίου του Δήμου Πειραιώς κ. Γρηγόρη Καψοκόλη και του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς κ. Νήφωνα Καπογιάννη, των εντεταλμένων Δημοτικών Συμβούλων Πολιτισμού κ. Γιάννη Χατζηαλέξη και Μουσικής Παιδείας κας Σταυρούλα Μέντη.

Ο ενθουσιασμός όλων εκτοξεύθηκε μόλις εμφανίστηκε στο προαύλιο του Σχολείου η αντιπροσωπεία του Ολυμπιακού.

Όλοι είχαν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν με τον Ανδρέα Ντόη, ο οποίος υπέγραψε αυτόγραφα και μοίρασε δώρα σε όλα τα παιδιά, προσφορά της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς του δώρισε μια εικόνα, ενώ δεν παρέλειψε να συγχαρεί την ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού για τις μεγάλες νίκες που έκαναν υπερήφανους όχι μόνο τους Πειραιώτες, αλλά όλους τους Έλληνες, όπως χαρακτηριστικά είπε.

Ειδική μνεία έκανε ο Σεβασμιώτατος στον Πρόεδρο του Ολυμπιακού κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, μεγάλο ευεργέτη της Μητροπόλεώς μας, χάριν στις άοκνες και συντονισμένες προσπάθειες του οποίου η ομάδα του Ολυμπιακού γνωρίζει την απόλυτη επιτυχία.

«Ο Ολυμπιακός είναι μια ιδέα, που αγωνίζεται για το ευ αγωνίζεσθαι, για το ήθος, την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Συγχαίρω τους παίχτες μας και εύχομαι στα παιδιά μας να έχουν υγειά πρότυπα στην ζωή τους, γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσουν την ευθύτητα που χρειάζεται, την αλήθεια που χρειάζεται και τη ρώμη που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής. Άρα, λοιπόν, ο Ολυμπιακός είναι ιδέα, όπως και αθλητισμός είναι ιδέα και πρέπει πάντα να συντονιζόμαστε στις ιδέες γιατί είναι η δύναμη της ψυχής μας. Συγχαρητήρια θερμά για τα όσα έχετε επιτύχει και εύχομαι ακόμα περισσότερα», ανέφερε ο Σεβασμιώτατος.

Κατευθυνθήτω η προσευχή μου.

 

Κοίταξε, αγαπητέ πως τα ανθρώπινα μιμούνται την θάλασσα·

 

”Κοίταξε, ἀγαπητέ πῶς τὰ ἀνθρώπινα μιμοῦνται τὴν θάλασσα·μήπως ἡ ζωή δὲν εἶναι γεμάτη ἀπὸ ταραχὴ ἐκείνης; Μήπως δὲν βασανιζόμαστε στὴν στεριὰ περισσότερο ἀπὸ τὴ θάλασσα;

Μήπως δέν ἐπιτιθέμεθα πιὸ ὸρμητικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου;

Μήπως τὰ χρήματα δέν μᾶς βάζουν νὰ συγκρουόμαστε μεταξύ μας σὰν καταιγίδες; Μήπως δέν περιφερόμαστε ἐδῶ κι ἐκεῖ σὰν νὰ βρισκόμαστε σἑ θαλασσινὸ σκοτάδι; Αὐτὸς ἐδῶ ἅρπαξε τὸ χωράφι ἐκείνου· ἄλλος ἀφήρεσε τὸ χωράφι ἄλλου· ἄλλος ἐπιθύμησε τὴ γυναίκα τοῦ πλησίον του.

Ὁ ἕνας ὁδηγεῖται στὰ δικαστήρια μὲ τὸν γείτονά του γιὰ τὸ νερό· ἄλλος τσακώνεται μὲ τὸν συνιδιοκτήτη του γιὰ τὸν ἀέρα.

Ἄλλοι διαπληκτίζονται γιὰ μερικὰ μέτρα γῆς, καὶ ἄλλοι ἀλληλοβρίζονται γιὰ τὸ κτίσιμο σπιτιῶν· αὐτὸς ἐπιτίθεται νὰ πάρει αὐτὰ ποὺ δέν ἔδωσε, ἐκεῖνος καταφεύγει στὰ δικαστήρια γιὰ νὰ μὴ δώσει αὐτὰ ποὺ πῆρε.

Ἄλλος δείχνει ἀπληστία γιὰ τοὺς τόκους, κὶ ἄλλος ἰσχυρίζεται ὄτι θὰ τοῦ στερήσει καὶ τὸ κεφάλαιο. Αὐτὸς στεναχωρεῖται ἐπειδὴ εἶναι ἄπορος, ἐκεῖνος ἀνησυχεῖ ἐπειδὴ εἶναι εὔπορος.