«Ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ψεύτικες καὶ μονάχα ἡ δική μας Πίστη εἶναι ἀληθινὴ» (ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς)
Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιὸς Δάσκαλος Κιλκὶς
Ἔχω
παρατηρήσει ὅτι σὲ κάποια κείμενά μου- καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὸν
προσωπικὸ τόνο, ἀλλὰ κάποιες προκλήσεις ἀπαιτοῦν ἀπάντηση- στὰ ὁποῖα
ἐκφράζω τὴν ἐλλιπῆ, ἀλλὰ ἑδραία μου πίστη στὸ Χριστὸ καὶ τὴν
κοσμοσώτειρα καὶ ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία μας, πίστη καὶ εὐλάβεια ποὺ
προσπαθῶ, κατὰ τὸ δυνατόν, νὰ μεταλαμπαδεύσω καὶ στοὺς μαθητές μου,
ὁρισμένοι σχολιαστές, συνήθως ἀνώνυμοι, ἐξεμέουν δηλητήρια καὶ γράφουν
ἀνόητα σχόλια.
Εἶναι οἱ λεγόμενοι δωδεκαθεϊστές, νεοπαγανιστές, ὀπαδοὶ τῆς «πατρώας θρησκείας» καὶ λοιπὲς εὐτράπελες καὶ γελοῖες ὀνομασίες ποὺ ἐπιλέγουν. Τὰ τελευταία δὲ χρόνια πληθαίνουν οἱ ἐκδόσεις «ἱστορικῶν» βιβλίων στὰ ὁποῖα ἐκθειάζονται κυρίως ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης καὶ ὁ ματαιόσπουδος φιλόσοφός του 15ου αἰώνα, Γεώργιος Γεμιστός, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν ἱστορία μὲ τὸ καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, «Πλήθων». (Προφανῶς τὸ «Γεμιστὸς» τὸ θεωροῦσε παρακατιανὸ καὶ ἐπέλεξε τὸ ἀρχαιοελληνικὸ συνώνυμο).
Κάτω ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς φαινομενικὰ ἀνώδυνες ἱστορικὲς ἀναφορές, κρύβεται ἐπιμελῶς τὸ φροῦτο τοῦ νεοπαγανισμοῦ. (Ἡ λέξη παγανισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ pagus= ὕπαιθρος χώρα.
Στοὺς πρώτους αἰῶνες ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε ἐπικρατήσει κυρίως στὶς πόλεις, ἐνῶ στὴν «ὕπαιθρο χώρα» ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες.
Ὁ πληθυσμὸς τῆς ὑπαίθρου ἔμενε πιστὰ δεμένος μὲ τὶς λαϊκὲς θεότητες καὶ δοξασίες. Αὐτὸ συνέβη κυρίως στὴ Δύση. Στὴν καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἡ εἰδωλολατρία, ὁ παγανισμὸς σαρώθηκαν πολὺ γρήγορα ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη).
Τὰ τελευταία ὅμως χρόνια παρατηρεῖται στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μία περίεργη ἀναβίωση τοῦ παγανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει σαφῆ ἀντορθόδοξο καὶ ἀνθελληνικὸ χαρακτήρα. Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκίνδυνο ρεῦμα, γιὰ μία ἐξόφθαλμα φαιδρὴ ὀνειροφαντασία, ποὺ κινεῖται στὰ ὅρια ἑνὸς ἰδιότυπου ἐθνικισμοῦ καὶ προγονοπληξίας, ἀλλὰ γιὰ μία καθαρὰ νεοεποχίτικη μόδα, ποὺ συνδέεται μὲ ἔξωθεν πανθρησκειακὰ κέντρα.
Σκοπός τους, καταπῶς ὑποστηρίζουν, εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν γνήσια καὶ ἀνόθευτη ἑλληνικότητα, στόχος τοὺς ὅμως, ἀνομολόγητος, εἶναι νὰ καταστρέψουν τὴν χριστιανικότητα τῶν Ἑλλήνων. (Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θαυμασμός τους γιὰ τὸν Ἰουλιανὸ καὶ τὸν Πλήθωνα ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς λατρείας. Καὶ οἱ δύο προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὰ ἀρχαία εἴδωλα, καταργώντας τὸν Χριστιανισμό).
Δυστυχῶς οἱ καινοφανεῖς αὐτὲς νεοπαγανιστικὲς ὁμάδες, χρησιμοποιώντας τὸ δέλεαρ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, παρασύρουν πολλούς, ὅσους κυρίως δὲν ἔχουν λύσει ἀκόμη «ὑπαρξιακὰ» προβλήματα καὶ λοιποὺς ἀνώριμους, ποὺ «ἀνακαλύπτουν» ξαφνικὰ ὅλα ὅσα τοὺς «ἔκρυβαν» τόσα χρόνια οἱ δάσκαλοι στὰ σχολεῖα καὶ οἱ παπάδες.
Ὑπάρχει καὶ μία μερίδα ἀνθρώπων ποὺ προσχωροῦν στὴν ἐλευθεριάζουσα «πατρώα θρησκεία» διότι ἡ ἀνήθικη ζωὴ τοὺς ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἂν καὶ ἡ ἐπιχειρηματολογία τους δὲν ἀντέχει στὴν κοινὴ λογική, ὅλοι αὐτοὶ οἱ φανατικοὶ καὶ ἡμιμαθεῖς, συγκλίνουν σὲ κάποιες ἰδεοληψίες. Ἔτσι λοιπὸν οἱ νεοπαγανιστές:
Α. Ἀρνοῦνται καὶ ἀπορρίπτουν μετὰ βδελυγμίας τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ὁποία ἐκλαμβάνουν ὡς μυθολογικὸ κατασκευάσμα τῶν Ἑβραίων (διακρίνονται ἀπὸ ἔντονο ἀντισημιτισμό).
Β. Θεωροῦν τὸν Χριστιανισμὸ ἰουδαϊκὸ παρακλάδι καί, συνέπεια αὐτοῦ, ἀρνοῦνται τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέσα ἀπὸ ἕναν ἀκραία ἀντιβυζαντινισμό, ταυτιζόμενοι οὐσιαστικὰ μὲ τοὺς τσαρλατάνους τῆς Νέας Τάξης, ποὺ ὑποδύονται τοὺς ἱστορικούς, καὶ ποὺ θεωροῦν τὸ ἱστορικὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων δημιούργημα τῶν δύο τελευταίων αἰώνων.
Γ. Ἀποδέχονται ἐπιλεκτικὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη. (Γιὰ παράδειγμα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν τοὺς εἴναι καὶ πολὺ ἀγαπητός. Φρίττεις διαβάζοντας τὶς βλασφημίες τῆς Λιλῆς Ζωγράφου στὸ «γνώση καὶ ἀντιγνώση»). Μιλοῦν γιὰ ἕναν φυλετικὸ χριστιανισμό, ἀπορρίπτοντας τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Κεντρικὸς πυρήνας ὅμως τῶν δοξασιῶν τους, παραμένει ἡ ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ’ ὅσον ὅπως διατείνονται, ὑποτάχτηκε στὸν κατὰ πολὺ ἀνώτερό της ἀρχαῖο πολιτισμό. Εὐστοχότατα παρατήρησε ὁ καθηγητὴς Μπαμπινιώτης, σὲ ἄρθρο στὸ «Βῆμα», πρὶν ἀπὸ 4-5 χρόνια, πὼς «ὅποιος μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ. Ὅποιος ὅμως, μιλάει γιὰ Ἑλληνισμό, ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο, ἀσχημονεῖ».
Δ. Προσγράφουν μίσος ἀβυσσαλέο στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κατηγορώντας τους γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ λεηλασία τῶν ἀρχαιοελληνικῶν ἱερῶν, ναῶν, βιβλίων, ἔργων τέχνης καὶ λοιπά.
Λησμονοῦν βέβαια ὅτι τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ οἱ Ἕλληνες ἀβίαστα προσχώρησαν στὴ νέα πίστη, κοσμώντας καὶ τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἑκατομμύρια ἀθλοφόρους μάρτυρες. Μέχρι τὸ 313 μ.Χ ποὺ ὑπογράφτηκε τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων ἀπὸ τὸν ἅγιο Κωνσταντίο, στὶς ρωμαϊκὲς ἀρένες προχέοντο αἵματα χριστιανῶν, κυρίως ἑλληνικῆς καταγωγῆς. (ἅγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Θεόδωρος, Χαράλαμπος, τὸ ἔνδοξο «νέφος τῶν μαρτύρων», κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο)..
Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς ὅ,τι ἔχει διασωθεῖ ἀπὸ τὰ ὄντως θαυμαστὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων σοφῶν, διασώθηκε στὶς ἀραχνιασμένες βιβλιοθῆκες τῶν ἱερῶν μονῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν δίστασε νὰ ἀπεικονίσει στοὺς νάρθηκες ἐκκλησιῶν τοὺς ἐπιφανεῖς του ἀρχαίου λόγου. (Μονὴ Φιλανθρωπηνῶν στὸ νησάκι τῶν Ἰωαννίνων, μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους).
Οἱ ἀρχαῖοι σοφοὶ καμμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὶς εὐφάνταστες ἀνοησίες καὶ τοὺς λήρους τῶν νεοπαγανιστῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαυρόπους, ἐπίσκοπος Εὐχαϊτων (10ος αἱ.), ἂν ζοῦσε ὁ Πλάτων μετὰ Χριστόν, θὰ ἀναφωνοῦσε ὡς ἄλλος Θωμὰς «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».
Ε. Τὸ ἀντορθόδοξο πνεῦμα τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἐκφράζεται, ἐξάλλου μὲ τὴν εἰσαγωγὴ νέας χρονολογίας καὶ μηνολογίας, τὴν ἀλλαγὴ τῶν βαπτιστικῶν ὀνομάτων (Ραδάμανθυς, Πελασγός, Ἀπολλώνειος, «Ἄδωνις»- τὸ «Σπύρος» τὸν ἐνοχλοῦσε τὸν λεγάμενο).
Κυκλοφοροῦν ἀρκετὰ «δικά τους» περιοδικά, τὰ ὁποία βρίθουν κακοδοξιῶν, δὲν στεροῦνται καὶ τηλεοπτικῆς ἐκπροσώπησης, μέσω κάποιων οὐφολόγων τηλεπλασιέ. Ἄρα δὲν μιλᾶμε γιὰ μια ἀθώα «φολκλορικὴ» ἐκδήλωση, ἀλλὰ γιὰ ἐνσυνείδητη ἐπίθεση κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Οἱ συνέπειες, γράφει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἐξαιτίας τοῦ νεοπαγανισμοῦ «εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.
Διάσπαση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, δηλητηριασμὸς τῶν συνειδήσεων καὶ μάλιστα τῆς νεολαίας καὶ ἄνοιγμα τῶν πυλῶν, συνειδησιακῶν καὶ ἐθνικῶν, στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἔτσι ἡ ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν (νεοειδωλολατρία) βαίνει παράλληλα μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ μέλλον, ποὺ εἶναι ἡ Νέα Ἐποχὴ καὶ ἡ συναφὴς μὲ αὐτὴν παγκοσμιοποίηση». («Στὰ μονοπάτια τῆς Ρωμηοσύνης», ἔκδ. «Ἁρμός», σὲλ 335).
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο τῆς Νέας Ρώμης, ὁ ἀνόσιος καὶ φαντασιόπληκτος Ἰουλιανός, δὲν δίστασαν νὰ τὸν στηλιτεύσουν μὲ δριμύτητα, ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγία του Χριστοῦ πίστη. (Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στοὺς δύο στηλιτευτικοὺς λόγους του πρὸς τὸν Ἰουλιανό, ἐξηγεῖ ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση προέρχεται ἀπὸ φθόνο καὶ μίσος ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ).
Καὶ ο Καβάφης στὸ περίφημο «Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας», διακωμωδεῖ τὴν προσπάθεια τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ «καθαρίσει» τὸ τέμενος τοῦ Ἀπόλλωνα στὴν περιοχὴ τῆς Δάφνης, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ «καλλίνικου μάρτυρος Βαβύλα». Κάποια στιγμὴ κάηκε τὸ τέμενος. Γράφει ὁ ποιητής: «Ἔσκασε ὁ Ἰουλιανὸς καὶ διέδωσε τί ἄλλο θὰ ἔκαμνε – πῶς ἡ φωτιὰ ἦταν βαλτὴ- ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ἐμᾶς. Ἂς πάει νὰ λέει. Δὲν ἀποδείχθηκε. Ἂς πάει νὰ λέει. Τὸ οὐσιῶδες εἶναι ποὺ ἔσκασε».
Τί δείχνει ἡ «ἄνθιση» τοῦ νεοπαγανισμοῦ στὶς μέρες, ὅπως καὶ ἡ περιρρέουσα ἀθεΐα καὶ ἀφιλοπατρία ποῦ τὴν δορυφοροῦν; Ὅτι ἡ γενιά μας θὰ μείνει γνωστὴ στὴν ἱστορία ὡς μία γενιὰ ποὺ περιφρόνησε καὶ κατέστρεψε θεσμοὺς καὶ θησαυροὺς ποὺ ἐπότισαν ὅλη τὴν οἰκουμένη στὸ διάβα τῶν αἰώνων.
Πὰρ΄ὅλη ὅμως τὴν κατάπτωση…ζεῖ Κύριος. Ἀπὸ τὸ ἄμφιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θὰ κρατηθοῦμε καὶ θὰ σωθοῦμε καὶ πάλι στὴν νέα Τουρκοκρατία ποὺ βιώνουμε.
Σὲ παρόμοια κρίσιμη περίοδο, ὅταν τὸ Γένος ἔμπαινε στὴ σκοτεινὴ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ πρῶτος ἐθνάρχης καὶ Προφήτης τοῦ Γένους, ὁ πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, ἐπαναλαμβάνοντας, σχεδὸν ἐπὶ λέξει, τὰ λόγια του μεγάλου διδασκάλου του καὶ διδασκάλου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωσὴφ Βρυέννιου, ἔδινε τὴν ἑξῆς διαβεβαίωση:
«Οὐκ ἀρνησόμεθά σου, φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευδομέθα σὲ πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά σου μῆτερ εὐσέβεια, ἐν σοῖ ἐγεννήθημεν καὶ σοὶ ζῶμεν καὶ ἐν σοῖ κοιμησόμεθα, εἰ δὲ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Εἶναι οἱ λεγόμενοι δωδεκαθεϊστές, νεοπαγανιστές, ὀπαδοὶ τῆς «πατρώας θρησκείας» καὶ λοιπὲς εὐτράπελες καὶ γελοῖες ὀνομασίες ποὺ ἐπιλέγουν. Τὰ τελευταία δὲ χρόνια πληθαίνουν οἱ ἐκδόσεις «ἱστορικῶν» βιβλίων στὰ ὁποῖα ἐκθειάζονται κυρίως ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης καὶ ὁ ματαιόσπουδος φιλόσοφός του 15ου αἰώνα, Γεώργιος Γεμιστός, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν ἱστορία μὲ τὸ καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, «Πλήθων». (Προφανῶς τὸ «Γεμιστὸς» τὸ θεωροῦσε παρακατιανὸ καὶ ἐπέλεξε τὸ ἀρχαιοελληνικὸ συνώνυμο).
Κάτω ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς φαινομενικὰ ἀνώδυνες ἱστορικὲς ἀναφορές, κρύβεται ἐπιμελῶς τὸ φροῦτο τοῦ νεοπαγανισμοῦ. (Ἡ λέξη παγανισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ pagus= ὕπαιθρος χώρα.
Στοὺς πρώτους αἰῶνες ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε ἐπικρατήσει κυρίως στὶς πόλεις, ἐνῶ στὴν «ὕπαιθρο χώρα» ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες.
Ὁ πληθυσμὸς τῆς ὑπαίθρου ἔμενε πιστὰ δεμένος μὲ τὶς λαϊκὲς θεότητες καὶ δοξασίες. Αὐτὸ συνέβη κυρίως στὴ Δύση. Στὴν καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἡ εἰδωλολατρία, ὁ παγανισμὸς σαρώθηκαν πολὺ γρήγορα ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη).
Τὰ τελευταία ὅμως χρόνια παρατηρεῖται στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μία περίεργη ἀναβίωση τοῦ παγανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει σαφῆ ἀντορθόδοξο καὶ ἀνθελληνικὸ χαρακτήρα. Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἀκίνδυνο ρεῦμα, γιὰ μία ἐξόφθαλμα φαιδρὴ ὀνειροφαντασία, ποὺ κινεῖται στὰ ὅρια ἑνὸς ἰδιότυπου ἐθνικισμοῦ καὶ προγονοπληξίας, ἀλλὰ γιὰ μία καθαρὰ νεοεποχίτικη μόδα, ποὺ συνδέεται μὲ ἔξωθεν πανθρησκειακὰ κέντρα.
Σκοπός τους, καταπῶς ὑποστηρίζουν, εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν γνήσια καὶ ἀνόθευτη ἑλληνικότητα, στόχος τοὺς ὅμως, ἀνομολόγητος, εἶναι νὰ καταστρέψουν τὴν χριστιανικότητα τῶν Ἑλλήνων. (Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θαυμασμός τους γιὰ τὸν Ἰουλιανὸ καὶ τὸν Πλήθωνα ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς λατρείας. Καὶ οἱ δύο προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὰ ἀρχαία εἴδωλα, καταργώντας τὸν Χριστιανισμό).
Δυστυχῶς οἱ καινοφανεῖς αὐτὲς νεοπαγανιστικὲς ὁμάδες, χρησιμοποιώντας τὸ δέλεαρ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, παρασύρουν πολλούς, ὅσους κυρίως δὲν ἔχουν λύσει ἀκόμη «ὑπαρξιακὰ» προβλήματα καὶ λοιποὺς ἀνώριμους, ποὺ «ἀνακαλύπτουν» ξαφνικὰ ὅλα ὅσα τοὺς «ἔκρυβαν» τόσα χρόνια οἱ δάσκαλοι στὰ σχολεῖα καὶ οἱ παπάδες.
Ὑπάρχει καὶ μία μερίδα ἀνθρώπων ποὺ προσχωροῦν στὴν ἐλευθεριάζουσα «πατρώα θρησκεία» διότι ἡ ἀνήθικη ζωὴ τοὺς ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἂν καὶ ἡ ἐπιχειρηματολογία τους δὲν ἀντέχει στὴν κοινὴ λογική, ὅλοι αὐτοὶ οἱ φανατικοὶ καὶ ἡμιμαθεῖς, συγκλίνουν σὲ κάποιες ἰδεοληψίες. Ἔτσι λοιπὸν οἱ νεοπαγανιστές:
Α. Ἀρνοῦνται καὶ ἀπορρίπτουν μετὰ βδελυγμίας τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὴν ὁποία ἐκλαμβάνουν ὡς μυθολογικὸ κατασκευάσμα τῶν Ἑβραίων (διακρίνονται ἀπὸ ἔντονο ἀντισημιτισμό).
Β. Θεωροῦν τὸν Χριστιανισμὸ ἰουδαϊκὸ παρακλάδι καί, συνέπεια αὐτοῦ, ἀρνοῦνται τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέσα ἀπὸ ἕναν ἀκραία ἀντιβυζαντινισμό, ταυτιζόμενοι οὐσιαστικὰ μὲ τοὺς τσαρλατάνους τῆς Νέας Τάξης, ποὺ ὑποδύονται τοὺς ἱστορικούς, καὶ ποὺ θεωροῦν τὸ ἱστορικὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων δημιούργημα τῶν δύο τελευταίων αἰώνων.
Γ. Ἀποδέχονται ἐπιλεκτικὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη. (Γιὰ παράδειγμα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν τοὺς εἴναι καὶ πολὺ ἀγαπητός. Φρίττεις διαβάζοντας τὶς βλασφημίες τῆς Λιλῆς Ζωγράφου στὸ «γνώση καὶ ἀντιγνώση»). Μιλοῦν γιὰ ἕναν φυλετικὸ χριστιανισμό, ἀπορρίπτοντας τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Κεντρικὸς πυρήνας ὅμως τῶν δοξασιῶν τους, παραμένει ἡ ἐξαφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ’ ὅσον ὅπως διατείνονται, ὑποτάχτηκε στὸν κατὰ πολὺ ἀνώτερό της ἀρχαῖο πολιτισμό. Εὐστοχότατα παρατήρησε ὁ καθηγητὴς Μπαμπινιώτης, σὲ ἄρθρο στὸ «Βῆμα», πρὶν ἀπὸ 4-5 χρόνια, πὼς «ὅποιος μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ. Ὅποιος ὅμως, μιλάει γιὰ Ἑλληνισμό, ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο, ἀσχημονεῖ».
Δ. Προσγράφουν μίσος ἀβυσσαλέο στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, κατηγορώντας τους γιὰ τὴν καταστροφὴ καὶ λεηλασία τῶν ἀρχαιοελληνικῶν ἱερῶν, ναῶν, βιβλίων, ἔργων τέχνης καὶ λοιπά.
Λησμονοῦν βέβαια ὅτι τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ οἱ Ἕλληνες ἀβίαστα προσχώρησαν στὴ νέα πίστη, κοσμώντας καὶ τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἑκατομμύρια ἀθλοφόρους μάρτυρες. Μέχρι τὸ 313 μ.Χ ποὺ ὑπογράφτηκε τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων ἀπὸ τὸν ἅγιο Κωνσταντίο, στὶς ρωμαϊκὲς ἀρένες προχέοντο αἵματα χριστιανῶν, κυρίως ἑλληνικῆς καταγωγῆς. (ἅγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Θεόδωρος, Χαράλαμπος, τὸ ἔνδοξο «νέφος τῶν μαρτύρων», κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο)..
Ἂς μὴν ξεχνοῦμε πὼς ὅ,τι ἔχει διασωθεῖ ἀπὸ τὰ ὄντως θαυμαστὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων σοφῶν, διασώθηκε στὶς ἀραχνιασμένες βιβλιοθῆκες τῶν ἱερῶν μονῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν δίστασε νὰ ἀπεικονίσει στοὺς νάρθηκες ἐκκλησιῶν τοὺς ἐπιφανεῖς του ἀρχαίου λόγου. (Μονὴ Φιλανθρωπηνῶν στὸ νησάκι τῶν Ἰωαννίνων, μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους).
Οἱ ἀρχαῖοι σοφοὶ καμμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὶς εὐφάνταστες ἀνοησίες καὶ τοὺς λήρους τῶν νεοπαγανιστῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαυρόπους, ἐπίσκοπος Εὐχαϊτων (10ος αἱ.), ἂν ζοῦσε ὁ Πλάτων μετὰ Χριστόν, θὰ ἀναφωνοῦσε ὡς ἄλλος Θωμὰς «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».
Ε. Τὸ ἀντορθόδοξο πνεῦμα τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἐκφράζεται, ἐξάλλου μὲ τὴν εἰσαγωγὴ νέας χρονολογίας καὶ μηνολογίας, τὴν ἀλλαγὴ τῶν βαπτιστικῶν ὀνομάτων (Ραδάμανθυς, Πελασγός, Ἀπολλώνειος, «Ἄδωνις»- τὸ «Σπύρος» τὸν ἐνοχλοῦσε τὸν λεγάμενο).
Κυκλοφοροῦν ἀρκετὰ «δικά τους» περιοδικά, τὰ ὁποία βρίθουν κακοδοξιῶν, δὲν στεροῦνται καὶ τηλεοπτικῆς ἐκπροσώπησης, μέσω κάποιων οὐφολόγων τηλεπλασιέ. Ἄρα δὲν μιλᾶμε γιὰ μια ἀθώα «φολκλορικὴ» ἐκδήλωση, ἀλλὰ γιὰ ἐνσυνείδητη ἐπίθεση κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Οἱ συνέπειες, γράφει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἐξαιτίας τοῦ νεοπαγανισμοῦ «εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.
Διάσπαση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, δηλητηριασμὸς τῶν συνειδήσεων καὶ μάλιστα τῆς νεολαίας καὶ ἄνοιγμα τῶν πυλῶν, συνειδησιακῶν καὶ ἐθνικῶν, στὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἔτσι ἡ ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν (νεοειδωλολατρία) βαίνει παράλληλα μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τὸ μέλλον, ποὺ εἶναι ἡ Νέα Ἐποχὴ καὶ ἡ συναφὴς μὲ αὐτὴν παγκοσμιοποίηση». («Στὰ μονοπάτια τῆς Ρωμηοσύνης», ἔκδ. «Ἁρμός», σὲλ 335).
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο τῆς Νέας Ρώμης, ὁ ἀνόσιος καὶ φαντασιόπληκτος Ἰουλιανός, δὲν δίστασαν νὰ τὸν στηλιτεύσουν μὲ δριμύτητα, ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγία του Χριστοῦ πίστη. (Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στοὺς δύο στηλιτευτικοὺς λόγους του πρὸς τὸν Ἰουλιανό, ἐξηγεῖ ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση προέρχεται ἀπὸ φθόνο καὶ μίσος ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ).
Καὶ ο Καβάφης στὸ περίφημο «Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας», διακωμωδεῖ τὴν προσπάθεια τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ «καθαρίσει» τὸ τέμενος τοῦ Ἀπόλλωνα στὴν περιοχὴ τῆς Δάφνης, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ «καλλίνικου μάρτυρος Βαβύλα». Κάποια στιγμὴ κάηκε τὸ τέμενος. Γράφει ὁ ποιητής: «Ἔσκασε ὁ Ἰουλιανὸς καὶ διέδωσε τί ἄλλο θὰ ἔκαμνε – πῶς ἡ φωτιὰ ἦταν βαλτὴ- ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ἐμᾶς. Ἂς πάει νὰ λέει. Δὲν ἀποδείχθηκε. Ἂς πάει νὰ λέει. Τὸ οὐσιῶδες εἶναι ποὺ ἔσκασε».
Τί δείχνει ἡ «ἄνθιση» τοῦ νεοπαγανισμοῦ στὶς μέρες, ὅπως καὶ ἡ περιρρέουσα ἀθεΐα καὶ ἀφιλοπατρία ποῦ τὴν δορυφοροῦν; Ὅτι ἡ γενιά μας θὰ μείνει γνωστὴ στὴν ἱστορία ὡς μία γενιὰ ποὺ περιφρόνησε καὶ κατέστρεψε θεσμοὺς καὶ θησαυροὺς ποὺ ἐπότισαν ὅλη τὴν οἰκουμένη στὸ διάβα τῶν αἰώνων.
Πὰρ΄ὅλη ὅμως τὴν κατάπτωση…ζεῖ Κύριος. Ἀπὸ τὸ ἄμφιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θὰ κρατηθοῦμε καὶ θὰ σωθοῦμε καὶ πάλι στὴν νέα Τουρκοκρατία ποὺ βιώνουμε.
Σὲ παρόμοια κρίσιμη περίοδο, ὅταν τὸ Γένος ἔμπαινε στὴ σκοτεινὴ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ πρῶτος ἐθνάρχης καὶ Προφήτης τοῦ Γένους, ὁ πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος, ἐπαναλαμβάνοντας, σχεδὸν ἐπὶ λέξει, τὰ λόγια του μεγάλου διδασκάλου του καὶ διδασκάλου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωσὴφ Βρυέννιου, ἔδινε τὴν ἑξῆς διαβεβαίωση:
«Οὐκ ἀρνησόμεθά σου, φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευδομέθα σὲ πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά σου μῆτερ εὐσέβεια, ἐν σοῖ ἐγεννήθημεν καὶ σοὶ ζῶμεν καὶ ἐν σοῖ κοιμησόμεθα, εἰ δὲ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου